Dit motet verklankt het Evangeliewoord van Christus in een declamatorische stijl, met begeleiding van een romantisch opgezette orgelpartij. Het is enigszins geïnspireerd door enkele onbekende motetten van Ch.M.Widor.
Het melodische materiaal (stijgende kwart, dalende secunde en terts) wordt constant hergebruikt, omgekeerd en achterstevoren geplaatst.
Het “verplaatsen van de berg” wordt gesymboliseerd door een harmonische “aardverschuiving”, waarbij enkele moeilijk te treffen noten voor de koorzangers voorkomen. Eigenlijk is op die plekken sprake van latente harmonieën (die dus merkbaar zijn aan de koorpartij, maar niet aanwezig zijn in de begeleiding).
Het tempo mag zeker niet te rigide genomen worden: alle tekst moet rustig, krachtig en goed verstaanbaar worden gezongen.