Wilbert Berendsen

Als kind, terwijl ik mij muzikaal ontwikkelde, maar nog voordat ik leerde computerprogrammeren, prutste ik veel met mechanische horloges, wist ze uit elkaar te halen en ook weer min of meer heelhuids in elkaar te zetten, gefascineerd als ik was door die prachtige kleine mechaniekjes. Daardoor kreeg ik vaak afgedankte horloges die meestal wat beschadigd waren of niet meer wilden lopen.

Zo heb ik als jongen met deze oude Seiko rondgelopen, want hij liep nog wel. Later kreeg ik een oude Oriënt in net iets betere staat, en die heb ik tot na mijn trouwen in 1999 gedragen, waarna ik in 2004 voor het eerst zelf een echt horloge aanschafte, een Tissot met een grote witte wijzerplaat. De Orient verdween in de doos van de nieuwe Tissot, waar ik hem onlangs ontdekte, en de Seiko lag al 30 jaar in een rode kartonnen doos vol oude horloges.

Maar nu ik sinds 2021 naast de muziek ook geld verdien met computerprogrammeren (van digitaal gesamplede orgels!) is het hobbymatige programmeren natuurlijk danig naar de achtergrond verdwenen. En zo is de oude horlogehobby weer tevoorschijn gekomen!

Herstel gaat prima. Ik voel mij al veel beter dan in oktober, en wil iedereen bedanken voor de tientallen boeketten bloemen en kaarten die ik mocht ontvangen! T/m de Kerst worden alle muzikale activiteiten nog waargenomen. Op dit moment verwacht ik daarna weer geleidelijk aan aan het werk te kunnen. In de nieuwe structuur zal wat meer ruimte en lucht moeten zitten dan voorheen, maar dat zal de kwaliteit alleen maar ten goede komen 🙂

In de tussentijd werk ik maar aan wat nieuwe orgelcomposities… 🙂

Op woensdagochtend 27 oktober om half 8 heb ik 112 gebeld, met een vervelend gevoel in de borst dat uitstraalde naar schouders, hals en zelfs mijn handen. Op het hartfilmpje dat de ambulancebroeders maakten was nog niets te zien. Maar de klachten waren duidelijk dus ze namen me mee naar Zutphen. Daar werd weer een hartfilmpje (ECG, = electrocardiogram) gemaakt, waarop nu wel beginnende problemen zichtbaar werden. Na een vruchteloze test met een vaatverwijdend paardemiddel ben ik onder zwaailicht naar Arnhem getransporteerd, waar ik direct gedotterd ben door interventiecardioloog dr Van Loenhout, via een katheterisatie door de pols, en een stent heb gekregen.

Een fantastisch vakman: het is allemaal perfect gegaan. Ik kon het op een groot scherm volgen. Een zijtak van een kransslagader zat dicht, en heeft vermoedelijk al lang een vernauwing gehad. De hartschade was nog minimaal en bestreek maar een klein oppervlak. Na nog een aantal dagen bewaakt te zijn mocht ik op zaterdag 31 oktober weer naar huis.

De verwachting is dat ik weer volledig zal kunnen functioneren na een herstelperiode, en me wellicht zelfs beter zal voelen dan voorheen. Er zal er wel iets moeten veranderen in mijn grote bedrijvigheid: meer ontspanning en meer fysieke beweging moeten een grotere en vaste plaats krijgen, daar moet ik over nadenken. De komende weken moet ik heel rustig aan doen, en daarna start het hartrevalidatietraject. Daarin wordt vast meer duidelijk.