Op woensdagochtend 27 oktober om half 8 heb ik 112 gebeld, met een vervelend gevoel in de borst dat uitstraalde naar schouders, hals en zelfs mijn handen. Op het hartfilmpje dat de ambulancebroeders maakten was nog niets te zien. Maar de klachten waren duidelijk dus ze namen me mee naar Zutphen. Daar werd weer een hartfilmpje (ECG, = electrocardiogram) gemaakt, waarop nu wel beginnende problemen zichtbaar werden. Na een vruchteloze test met een vaatverwijdend paardemiddel ben ik onder zwaailicht naar Arnhem getransporteerd, waar ik direct gedotterd ben door interventiecardioloog dr Van Loenhout, via een katheterisatie door de pols, en een stent heb gekregen.
Een fantastisch vakman: het is allemaal perfect gegaan. Ik kon het op een groot scherm volgen. Een zijtak van een kransslagader zat dicht, en heeft vermoedelijk al lang een vernauwing gehad. De hartschade was nog minimaal en bestreek maar een klein oppervlak. Na nog een aantal dagen bewaakt te zijn mocht ik op zaterdag 31 oktober weer naar huis.
De verwachting is dat ik weer volledig zal kunnen functioneren na een herstelperiode, en me wellicht zelfs beter zal voelen dan voorheen. Er zal er wel iets moeten veranderen in mijn grote bedrijvigheid: meer ontspanning en meer fysieke beweging moeten een grotere en vaste plaats krijgen, daar moet ik over nadenken. De komende weken moet ik heel rustig aan doen, en daarna start het hartrevalidatietraject. Daarin wordt vast meer duidelijk.
